ΓΕΝΑΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΑΣΙΚΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΩΣ ΔΑΣΙΚΗΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΑΚΥΡΩΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΑΣΟΛΟΓΩΝ!!
Η τελευταία απόφαση του ΣτΕ πριν από ένα μήνα δίνει μία νέα διάσταση στο θέμα των δασικών χαρτών. Τα παράβολα ήταν ένα πανάκριβο χαράτσι, νομικά και πρακτικά αδικαιολόγητο.
Αυτή την επικίνδυνη και άδικη κατάσταση έρχεται να διορθώσει το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο ανατρέπει το νομικό τοπίο και αχρηστεύει τα παράβολα και τις αντιρρήσεις, κρίνοντας ότι μπορεί ο πολίτης να προσφύγει ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ με αίτηση ακυρώσεως κατά της πράξης κύρωσης του αναρτημένου δασικού χάρτη, έστω και εάν δεν έχει ασκήσει αντιρρήσεις κατά του αναρτημένου δασικού χάρτη.» Δηλαδή ακόμη και αν ο πολίτης δεν έκανε αντίρρηση και ο δασικός χάρτης κυρώθηκε ο πολίτης μπορεί να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας
Η απόφαση αυτή είναι τεράστιας σημασίας και για πρώτη φορά συμβαίνει και ανατρέπει τα πάντα, αφού ο χαρακτηρισμός μιας εκτάσεως ως δασικής κρίνεται νομικά από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο δηλ. το Συμβούλιο της Επικρατείας και όχι από κάποιο ανώτατο συμβούλιο δασολόγων !
Πολύ σωστά ο νομικός επί των δασικών θεμάτων κ. Λιορίτης αναφέρει «Δεν έγινε αντιληπτό ότι είναι διαφορετικά πράγματα το «φυσικό δάσος» (υπό την έννοια της φυσικής μορφής-κατάστασης) από το «νομικό δάσος» (υπό την έννοια του νομικού χαρακτηρισμού ως δάσους που αυτός και μόνο αυτός το υπάγει και στην δασική νομοθεσία και στο τεκμήριο κυριότητος του δημοσίου).
Αυτή τη στιγμή όμως με την ανάρτηση των δασικών χαρτών το κρίσιμο θέμα είναι ο νομικός χαρακτηρισμός μιας εκτάσεως ως δάσους και όχι η φυσική μορφή της εκτάσεως. Η φυσική μορφή της εκτάσεως σε μια στιγμιαία (και δή του 1945) αποτύπωση σε αεροφωτογραφία, από μόνη της, δεν ισοδυναμεί με νομικό χαρακτηρισμό μιας εκτάσεως ως δάσους.
Και με υποτιθέμενη ως αληθή την φυσική μορφή του δάσους, το στοιχείο αυτό δεν είναι ικανό από μόνο του να προσδώσει και τον νομικό-διοικητικό χαρακτηρισμό ως δάσους. Υπάρχει πληθώρα νομικών επιχειρημάτων εδραζομένων και σε νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας που, κατά περίπτωση, προστατεύουν την ιδιοκτησία του πολίτη.
Συνεπώς θα ανέμενε κανείς να δει τους πολίτες να προσφεύγουν κυρίως σε νομικούς για την άμυνά τους και μόνο κατ’ εξαίρεση να ασχολούνται με το πιο αδύναμο στοιχείο δηλ. αυτό της φυσικής μορφής της εκτάσεως κατά το 1945 και συνακόλουθα της δασολογίας. Π.χ. μία τεχνητή δασική φυτεία, από την σκοπιά του δασολόγου έχει ολοφάνερα δασική μορφή και έτσι είναι («φυσικό») δάσος, αλλά από την πλευρά του νομικού είναι ολοφάνερα μη δάσος (δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί νομικά ως δάσος και να υπαχθεί στην δασική νομοθεσία παρ’ ότι από φυσικής απόψεως έχει όντως μορφή δάσους).»
Με την απόφαση αυτή το Συμβούλιο Επικρατείας δίνει μία νέα διάσταση στην ανάρτηση και κύρωση των δασικών χαρτών
Αυτή την επικίνδυνη και άδικη κατάσταση έρχεται να διορθώσει το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο ανατρέπει το νομικό τοπίο και αχρηστεύει τα παράβολα και τις αντιρρήσεις, κρίνοντας ότι μπορεί ο πολίτης να προσφύγει ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ με αίτηση ακυρώσεως κατά της πράξης κύρωσης του αναρτημένου δασικού χάρτη, έστω και εάν δεν έχει ασκήσει αντιρρήσεις κατά του αναρτημένου δασικού χάρτη.» Δηλαδή ακόμη και αν ο πολίτης δεν έκανε αντίρρηση και ο δασικός χάρτης κυρώθηκε ο πολίτης μπορεί να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας
Η απόφαση αυτή είναι τεράστιας σημασίας και για πρώτη φορά συμβαίνει και ανατρέπει τα πάντα, αφού ο χαρακτηρισμός μιας εκτάσεως ως δασικής κρίνεται νομικά από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο δηλ. το Συμβούλιο της Επικρατείας και όχι από κάποιο ανώτατο συμβούλιο δασολόγων !
Πολύ σωστά ο νομικός επί των δασικών θεμάτων κ. Λιορίτης αναφέρει «Δεν έγινε αντιληπτό ότι είναι διαφορετικά πράγματα το «φυσικό δάσος» (υπό την έννοια της φυσικής μορφής-κατάστασης) από το «νομικό δάσος» (υπό την έννοια του νομικού χαρακτηρισμού ως δάσους που αυτός και μόνο αυτός το υπάγει και στην δασική νομοθεσία και στο τεκμήριο κυριότητος του δημοσίου).
Αυτή τη στιγμή όμως με την ανάρτηση των δασικών χαρτών το κρίσιμο θέμα είναι ο νομικός χαρακτηρισμός μιας εκτάσεως ως δάσους και όχι η φυσική μορφή της εκτάσεως. Η φυσική μορφή της εκτάσεως σε μια στιγμιαία (και δή του 1945) αποτύπωση σε αεροφωτογραφία, από μόνη της, δεν ισοδυναμεί με νομικό χαρακτηρισμό μιας εκτάσεως ως δάσους.
Και με υποτιθέμενη ως αληθή την φυσική μορφή του δάσους, το στοιχείο αυτό δεν είναι ικανό από μόνο του να προσδώσει και τον νομικό-διοικητικό χαρακτηρισμό ως δάσους. Υπάρχει πληθώρα νομικών επιχειρημάτων εδραζομένων και σε νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας που, κατά περίπτωση, προστατεύουν την ιδιοκτησία του πολίτη.
Συνεπώς θα ανέμενε κανείς να δει τους πολίτες να προσφεύγουν κυρίως σε νομικούς για την άμυνά τους και μόνο κατ’ εξαίρεση να ασχολούνται με το πιο αδύναμο στοιχείο δηλ. αυτό της φυσικής μορφής της εκτάσεως κατά το 1945 και συνακόλουθα της δασολογίας. Π.χ. μία τεχνητή δασική φυτεία, από την σκοπιά του δασολόγου έχει ολοφάνερα δασική μορφή και έτσι είναι («φυσικό») δάσος, αλλά από την πλευρά του νομικού είναι ολοφάνερα μη δάσος (δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί νομικά ως δάσος και να υπαχθεί στην δασική νομοθεσία παρ’ ότι από φυσικής απόψεως έχει όντως μορφή δάσους).»
Με την απόφαση αυτή το Συμβούλιο Επικρατείας δίνει μία νέα διάσταση στην ανάρτηση και κύρωση των δασικών χαρτών
